17 stopni - pochmurnie, deszczowo

obudziłam się. 7:00 rano. konferansjer ze sceny, która stoi na płycie Starego Rynku wydzierał się do mikrofonu. poirytowana zbyt wcześnie przerwanym snem, chciałam wyskoczyć spod mojej ciepłej kołdry w piżamie w serduszka i ruszyć tam, by wykrzyknąć mu "ja chce spać". mieszkanie w centrum, czasem nie popłaca. zdołałam dojść do toalety. spoglądając w lustro przeczesałam szybko swoją grzywkę palcami, chcąc poprawić swój wygląd, mimo, że doskonale wiem, że nikt nie karmi się moim widokiem. patrząc na swoje smutne oczy, zastanawiałam się gdzie podziała się dawna ja (czytaj: śmiejące się oczy, uśmiech nr 5 z wyszczerzonymi zębami, głowa przepełniona świetnymi pomysłami). wróciłam do łóżka. zakryłam głowę poduszką w czarne owce. zasnęłam, chcąc zapomnieć o tych wszystkich zmianach, które we mnie nastąpiły. przez rok zdołały wyniszczyć jak rak.